මහල්ලාගේ පුත්තු

 

                                                        එක සීරුවට ගිනියම් වෙන පොලොව මත ඉක්මන් අඩි තබමින් බන්දුල  රිය ගාල දෙසට ඇදෙයි.  දැඩිව වැවුනු රවුල අතරින් ගලා යන දහඩියෙන් තෙත් වූ ඔහුගේ මුහුනෙන් දිස් වන්නේ දැඩි වෙහෙසකර බවකි. ඉක්මන් අඩි තබමින් රිය වෙත ලංවූ බන්දුල රියට ගොඩ වූ සැනින් වායූසමීකරණය පන ගන්වන්නට විය.

" හප්පා... පුදුම රස්නයක් නේ "

බන්දුල තනිවම මුමුනමින් ජංගම දුරකතනයට අත යවයි.

" හෙලෝ.. සඳා... දැන් තමා මීටීන් එක ඉවර උනේ. මම එන ගමන් තාත්තවත් බලාගෙන එන්නේ, දැන් මාස තුන හතරකින් ඒ පැත්තෙ ගියේ නෑ නේ "

" ඔව්.. ඔව්.. අද එනවා  ඔයා බබාව අරගන්න මං එහෙනම් තියනවා "

දුරකථන ඇමතුම අවසන් කල බන්දුල රිය පනගන්වාගෙන ප්‍රධාන දොරටුව දෙසට ඇදෙයි

බන්දුල  කුසල් ජයවරධන දිවයිනේ ප්‍රසිද්ධ ආයතනයක සේවය කරන විධායක නිළධාරියෙකි. මසකට වරක් අගනුවර මුලස්ථානයේ පැවැත්වෙන රැස්වීම සදහා පැමිනී බන්දුල ආපසු යන අතරමග තම පියාද හමුවීමට තීරණය කොට තිබිනි.

නගරයේ සිට පැය දෙක තුනක් හැල්මේ දිව ආ නවීන පන්නයේ මෝටර් රිය තාර බිදක් හෝ දැක නැති මගට හැරවූ සැනින් රිය පසු පසින් මහා දූවිලි වලාවක් නැගෙන්නට විය.

" මේවා කවදා හදලා ඉවර කරයිද මන්දා.. "

බන්දුල එලෙස තමන්ටම කියාගත්තෙ නොරිස්සුමකිනි.

අබලන් මග දිගේ තවත් දුරක් ගෙවා ආ මෝටර් රිය පැරණි ගේට්ටු කනු දෙක අතරින් ගෙවත්තට ඇතුල් කරද්දි.. නිවසේ ඉදිරිපිට වාඩි වී සිටි මහල්ලෙකු  සතුට පිරි මුහුනින් ඒ දෙසට ඇදී එන්නට විය.

ගස් සෙවන අද්දර රිය නැවැත්වූ බන්දුලද රියෙන් බැස නිවස දෙසට ඇදෙන්නට විය.

" පුතා .. ඇයි මේ හදිස්සියෙ.. "

තම  පුතාගේ හදිසි පැමිනීමෙන් සතුටට හා කුතුහලයට පත්  බන්දුලගේ පියා . නිවස දෙසට ඇදෙන බන්දුල දෙස බලමින් විමසයි.

" නෑ එහෙම මොකුත් නෑ.. කොම්පැනි එකේ මීටින් එකකට ආව යන ගමන් මෙහෙටත් ආවා.."

" එහෙනම් අද ඉදලා හෙට උදෙන්ම යන්න පුලුවන්.. දැන් හවස් වෙලාත් නේ ."

" අනේ බෑ තාත්තේ.. හෙට ආයෙම  අනුරාධපුරේ යන්න ඕන.. ඒ හින්දා අද ගෙදර යන්ඩ ඕන"

" හ්ම්.. එහෙමද "

මහල්ලාගේ මුහුනේ සතුට සැනකින් වියැකී යන අයුරු බන්දුලට පෙනේ..

" ආ... තාත්තට අලුත් යාලුවෙක් හම්බ වෙලා තියෙන්නෙ "

බන්දුල එසේ කීවෙ එතෙක් වෙලා තම පියාගේ තුරුලට වී සැපට නිදා සිටි බලල් තඩියා දැකීමෙනි.

මහල්ලාගේ මුවට නැවතත් සිහින් සිනාවක් නැගේ..

" ඔව් ඔව් .. මේකා තමා දැන් ඉතිං මගේ තනියට ඉන්න එකම එකා.. දැන් වරුවක් විතර නටලා නටලා සැපට නිදි "

බන්දුලගේ පියා තුරුලේ සැපට නිදා සිටින බලල් තඩියාගෙ හිස අතගාමින් පවසයි

" යං පුතේ ගෙට තේ ටිකක් වත් බීලා ඉමු "

" කෝ තාත්තෙ දැං සුමනසිරිලා ගෙවල් වල නැද්ද "

පියා පිටුපසින් ගෙතුලට ඇදෙන බන්දුල  අවට බලමින් පියාගෙන් විමසයි.

" ඔහේ නෑ .. සතියකට වතාවක් වගේ තමා උන්දැත් ගෙදර එන්නෙ. බන්ඩාරවෙල පැත්තෙ මොකක්දෝ කරනවා කියන්නෙ .. ඒ ගෙවලුත් දැන් පාලු වෙලා . මම විතරයි මේ මන්ඩියටම ඉතුරු උනේ "

" හ්ම්ම්... ඒකත් එහෙමද "

 " දැන් පොඩි එකා එහෙම ඉස්කෝලෙ යනවද පුතේ " 

මහල්ලා බන්දුලගේ දෑස දෙස බලමින් විමසයි

" ඔව් තාත්තේ දැන් හතර වසරෙනෙ පොඩි එකාටත් ඉතිං නිවාඩුවක් නෑ. සදා දැන්ම ඉදං ඔය මොනවද ක්ලාස් වගේකට දාලානේ ඒකයි ගිය නිවාඩුවටටවත් එන්න බැරි උනේ"

" පොඩි එකා දකින්නත් ආසයි පුතේ "

කඩවුනු දැසින් මහල්ලා මුමුනයි

බන්දුලට තම පියා ගැන ඇතිවන්නේ අනුකම්පාවකි වයසින් අවුරුදු 70කට වැඩි තම පියා දැනට අවුරුදු තිහ හතලිහක සිට වෙසෙන්නේ කාත් කවුරුත් නොමැති අනාතයෙකු ලෙසිනි. බන්දුල හා එක්කුස උපන් සහෝදරියක් වූ පවුලෙන් බන්දුලගේ අක්කා දැන් වෙසෙන්නෙ අනුරාධපුරයට ආසන්නවය.  පියා තමා සමීපයට ගැන්මට බන්දුලගේ උවමනාව පැවතියත්  බන්දුලගේ බිරිද එයට එතරම් කැමැත්තක් නොදක්වන්නේ බන්දුලගේ සොයුරියටද එම යුතුකම ඇති බව පවසමනි.  

" පුතේ මේ තේ එක බිව්වනම්  ..     "

තිගැස්සී පියවි ලොවට ආ බන්දුල දකින්නේ තමා දෙසට තේ කොප්පය දිගුකරගෙන සිටින පියාගෙ රුවය.

" ආ.. කෝ දෙන්න තාත්තේ ."

ඒ අතරේම කොහේදෝ සිට දුව ආ බලල් තඩියා බන්දුලගේ සපත්තු ලේසය හා නටන්නට පටන් ගනී.

" ආ.. ආ,. චුටී පුතා මොකෝ ඔය කරන්නෙ... "

මහල්ලා සිනා සෙමින් බලල් තඩියා තුරුලට ගනී. මහල්ලාගේ තුරුලට වන් බලල් තඩියා මහල්ලාගෙ දෑත් ලෙවකමින් පපුවෙ තුරුල් වෙයි

" ආ මෙයාගෙ නම  චුටි පුතාද ? "

බන්දුලද සිනාසෙමින් බලලා දෙස බලයි..

මම යන්නම් තාත්තේ  හෙට උදේම ආයෙ පිටත් වෙන්න ඕන..

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ගමන් වෙහෙස යන්නට නාන කාමරයට වැදී පැය බාගයක් පමන නා ගත් බන්දුල රාති ආහරයද ඉක්මනින් ගෙන නිදන කාමරය දෙසට ඇදෙන්නට විය

" මොකෝ අදනම් මහන්සි වගේ කෑවෙත් බාගෙට නේද "

බන්දුලගේ බිරිද නිදන කාමරයේ සිට විමසයි

" ඔව් සදා මාර මහන්සි"

බන්දුල ඇදට වැටෙමින් පවසයි

" මොකෝ තාත්තා කියන්නේ "

" දැන් අල්ලපු ගෙදරත් කවුරුත් නෑ .. සදා තාත්තා විතරයි තනියම "

" හ්ම්ම් .. එහෙමද ,, අක්කලා එහෙමවත් ලගදි ඇවිත් නැද්ද "

බන්දුලගේ බිරිද එසේ කිවෙ තරමක නොරිස්සුමකින් බව බන්දුලට වැටහේ .. සමහරක් විට ඔහුගේ ඊලග යෝජනාව ඇයට දැනෙන්නට ඇති බව බන්දුලට සිතේ.

" අක්කලාට අපිට වගේ නෙවෙ නෙ සදා..  මහින්ද අයියත් ලෙඩ ගානේ අක්කා ගියා මාසෙ එහෙම තියෙද්දිත් ඇවිත් ගිහින් තියනවා "

" එහෙනම් ගානක් කඩාගෙන යන්ඩ එන්ඩ ඇති "

" හැමදේම ඔහොම හිතන්ඩ එපා සදා .. දැන් ඔය කතාව ඇති මම එ ගැන බලාගන්නම් "

බන්දුලට තරමක් තද ස්වරයෙන් පවසා ඇදේ අනික් පස්ට හැරෙයි..

මද නිහැඩියාවකට පසු .. නැවත බන්දුලගේ බිරිද හඩ අවදි කරයි..

" මම තරහ යන්න දෙයක් කිව්වෙ නෑ නෙ බන්දු දැන් තාත්තා මෙහෙ ගෙනාව කියන්නකෝ.. ඔයා දවසම ගෙදර නෑ.. මමත් එනකොට හවස් වෙනවා පුතා උනත් දවසම ක්ලාස්. එහෙම උනොත් තාත්තව බලාගන්නත් කාව හරි ගන්න වෙනවා.. "

" හ්ම්ම්.. කොහොමත් ඔයා කතා කරන්නෙම ඔකෙ නරක පැත්තනෙ "

බන්දුල ඉවත බලාගෙනම පවසයි

" හරි හරි අපි කල්පනා කරලා බලමුකෝ මොනවා හරි කරන්න.. ඉතිං දැං තාත්තගේ තනියට එහෙ කවුරුත්ම නැද්ද .."

බන්දුලගේ බිරිය සැමියා දෙස බලමින් විමසයි

" ඉන්නවා.. "

" ආ.. කවුද "

" පූසෙක් "

" මොකෙක්..!  පුසෙක්.. "

බන්දුලගේ බිරිය සිනාවෙමින් සිය සැමියා දෙසට ඇදෙයි...

" ඒ මොකක්ද අනේ ඒ කතාව.. "

" මොකුත් කතාවක් නෙවෙ තාත්ත පූසෙක් හදනවා ඌ තාත්තා එක්කමයි .. ඌ තමා දැන් තාත්තගේ තනියට ඉන්නෙ.. "

" පූසොන්ට තේරෙනවද අනේ තනිකම ගැන "

සදා සිනාව අතරින්ම මුමුනයි

" ඒත් තාත්තට ඒක හොදට තේරෙනවා ඇති සඳා.. "

බන්දුල දෑස් පියාගනිමින් පවසයි..

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ඉස්තෝප්පුවේ කෙලවරක හාන්සි පුටුවේ වාඩිවී සිටින මහල්ලාගේ තුරුලේ නිදාසිටින බලල් තඩියා නැගිට ඈලි මෑලි කඩා මහල්ලාගේ මුහුන දෙස බලයි..

ඈත ගේට්ටු කනු දෙස බලා සිටි මහල්ලා. නින්දෙන් නැගිට තමා දෙස බලා සිටින පුසා දෙස දෑස් යොමු කර හඩ අවදි කරයි

" ඇයි උබට තනිද පුතේ "