බාලචන්ද්‍රන්ලා සහ ජිනීවා

                                            දැන් දැන් බ්ලොග් පිටු පුරා . බුකිය පුරා බාලචන්ද්‍රන් ලා වෙනුවෙන් සෝක ප්‍රකාශ, බැනර් , මල් වඩම් වැහි වැහැලාය.    වැරදිලාවත් ඇමරිකාවට සිංහල යුනිකෝඩ් තේරෙනාවනම්. ජිනීවා වලට ගිය මහින්ද ගොයියා  දැන්මම ගෙදර එන එක ඉතා හොදය. මල ගිය කොටියන්ගේ සනුහරේට වඩා බාලචන්ද්‍රන් වෙනුවෙන් කිරි එරෙන්නේ සිංහයන්ටය. බාල පුතා මල සොවින් වැලපෙන සමහර මහ්ත්තුරු කියන කතා සම්පූර්ණ ඇත්තය. මොකා මොනවා කලත් මානව අයිතිවාසිකමනම් මානව අයිතිවාසිකමය. ඒක අපිට තිබුනේ නැති උනත් කොටියාට තිබිය යුතුමය මන්ද යත් ඒ අපේ හැටිය. අපේ අභිමානවත් ඉතිහාසයේ හැටිය. අපි සත් ගුනවත් බෞද්ධයෝය අපිට හැගීම් දැනීම් නැත. අපිට ලාදුරුය. බෞද්ධයන් වන අපි
අපේ තාත්තා මරපු එකාටද මෛති කල යුතුය. උගේ පවුලේ උන්ගේ ෆොටෝ බිත්තියේ එල්ලාගෙන දවසට තෙවරක් මෛත්‍රි භාවනාව කල යුතුය අපිට මොනවා කලත් අපි සරම උස්සා උන්ට මෛත්‍රි කල යුතුය. අපි ඒ කාලයේ බස් වල පාරවල් වල ගියේ පට්ට ආතල් එකේය අපිට කිසිදු ප්‍ර්ශ්නයක් තිබුනේ නැත. මොකද කියනවානම් වැඩිකල් ඉන්නට කිසිම එකෙක්ට බලාපොරොත්තුවක් තිබුනේ නැත. එහෙව් එකේ අපිට කිසිම ප්‍ර්ශ්නයක් තිබ්බේ නැත. හිටපු ගමන් එකට බත් එක කෑ යාලුවා
සීල් කල පෙට්ටියකින් ගෙදරට ගෙනා විට අපි උඩ පැන පැන සතුටින් සිනාසෙනුමු.

" හොද වැඩේ එපා කියද්දී ගියානේ අර අහිංසක කොටියන්ගේ මානව අයිතිවාසිකම් කඩන්න "

අපි පෙට්ටිය දෙස බලා මල එකාට දහ අතේ දෙස් දෙවොල් තැබුවෙමු. ඔකාට ඔහොම උනා මදි යැයි කීවෙමු. මල එකාගේ නෑයන් ප්‍රබා වෙත සමාව ඉල්ලා ලිපි යැවුහ,, අපි කොටි වෙනුවෙන් එ තරම්ම දුක් උනෙමු මන්ද යත් අපි හෙන අභිමානවත් ජාතියක් වූ නිසාය. අනික් කාරනේ අපි බෞද්ධය පලි ගැනීම අපිට අරහංය. අර කිව්වත් වාගේ නහී වේරේන වේරානීය. අනික් කාරනේ බාලචන්ද්‍රන් කිරි සප්පයාය. යුද්ධයක් ගැන ඌ මෙලෝ හසරක් දන්නේ නැත. ප්‍රභාගේ
ආසාවකට පාටියකට මගුලකට ඇරෙන්නට කොටි යුනිෆෝම් එකක් වත් ඇදලා නැත. අපේ තාත්තාගේ යාලුවෙකුත් ඒ කාලේ ත්‍රිකුනාමලේ නේවී කෑම්ප් එකක හිටියේය. මිනිහා හෙන නරක බුවෙකි අසරණ කොටියන්ගේ මානව අයිතිවාසිකම් පන්න පන්නා කැඩු එකෙකි. දවසක් ගෙදර ඉදලා පවුල පිටින් කෑම්ප් එකට යන අතර මගදී කොටියන් අපේ තාත්තාගේ යාලුවා බය කලේය. ඒ පුන්චිම පුන්චි බිම් බෝම්බයක් කාරෙකට සෙට් කරලාය මොනවා කලත් පවුලම එක වර යන්නට
ඕනෑ තැනට ගිය නිසා මනුස්සයාගේ මානව අයිතිවාසිකම රැකුනේය. අත දරුවාගේ කිරි බෝතල් හොයා ගත්තේ . පොල් ගස් වල කරටි උඩ තිබිලාය. අපේ තාත්තා අදටත් දවසට තෙවරක් ඔය සිද්ධිය මතක් කර මෛත්‍රි භාවනාව වඩන්නේය


මොනවා කිව්වත් ඔය බාල පුතාලා ගැන පිට රටවල ඉදන් ලියන මහත්තුරුත් . ඒ කාලයේ ඉදලාම රට වෙනුවෙන් යුද්ධ කරපු ඇත්තෝය. ඒ දවස් වල දවසට විසි තිස් වතාවක් defence.lk එකේ තිබූ මැප් එකේ දිග පලල චෙක් කරමින් .දහඩිය වගුරවමින් ඔවුන් රට වෙනුවෙන්  කල සේවය අපි මහත් සේ අගය කල යුතුය. උන් එසේ රට වෙනුවෙන් අපෙ කැප වෙද්දී අපේ උන් කලේ වැඩකට නැතුව යුද්දේට ගොස් අත පය නැති කර ගැනීමය  , එහෙමත් නැත්තං ජීවිතේ නැති කරගැනීමය. ඒ අපේ ජාතියේ හැටිය . මොනවා කලත් සමහරක් බාල පුතාලා වෙනුවෙන් අඩනවාට විරුද්දය .
බාල පුතා වෙනුවෙන් දුක් ගී ලියන මහත්තුරුන්ගෙන් අවසාන ව්අශයෙන් මම යටහත් පහත්ව ඉල්ලීමක් කරන්නට කැමතිය. ජංජාලේ පමනක්   ඕවා කිව්වාම මේවා මොලේට යන්නේ ටික දෙනෙක්ටය අනික් එක ජංජාලේ ඉන්නා බොහොමයක් දේශ ද්‍රෝහීන්ය. උන්ට මානව අයිතිවාසිකම් ව්අල   වටිනාකමක් තේරෙන්නේ නැත පුලුවං කමක් තියනවා නම් ඔය ලියාපු අටුවා ටීකා ටිකක් ප්‍රින්ට් කරගෙන කැබිතිගොල්ලෑව , ගෝනගල , අම්පාර  පැත්තේ ගම් කීපෙකට ගොස් ගෙයක් ගෙයක් ගානේ බෙදුවා නම් වැඩේ පංකාදුය . මොකද කියනවා නම් මානව අයිතිවාසිකම් ගැන හොදටෝම දැනුම්  තේරුම් තියෙන්නෙ ඒ ඇත්තන්ට නිසාය.  


ගියාට විතරක් මදිය ඒ පැත්තේ අයට අනිවාර්යෙන්ම මේකත් කියා දිය යුතුය

" නහී වේරේණ වේරානීය "